گیلاس سرخ

حالا می فهمم چرا!

صبح شده. به طرف پنجره می روم تا پرده ها را کنار بزنم. دیدن درخت های سرسبز حیاط خانه ی قدیمی رو به رویی احساس فرح بخشی به من می دهد. در ایوان خانه، وقتی باران نمی بارد قالیچه ای می اندازند با دو پشتی که به دیوارهای شیشه ای سراسری کنار ایوان تکیه داده اند. همیشه فکر می کردم محلی است برای درس خواندن بچه ها یا بازی های شان. اما آن روز تا پرده ها را کنار می کشم چشمم می افتد به یک سینی صبحانه ی آماده؛ دو لیوان چای، یک لیوان شیر، نان و بقیه ی سور و سات. زن و مرد جوانی دو طرف سینی روی قالیچه نشسته اند و مشغول خوردن ناشتایی هستند.

ماتم می برد. فکر هر نوع استفاده از آن قالیچه ی پهن شده را می کردم جز اینکه هنوز باشند زن و شوهر جوانی که به فکر لذت بردن از امکانات زندگی شان باشند. که وقتی خانه ای قدیمی دارند با حیاط و ایوانی مسلط به آن، زحمتی به خود بدهند و صبحانه را در هوای لطیف صبحگاهی در ایوان حیاط بخورند.

جذب این صحنه شده ام. هر کار می کنم پایم از جلو پنجره کنده نمی شود. آرامش عمیقی که در رفتار و حرکات این زن و شوهر موج می زند مانند آهنربایی قوی، من را میخکوب کرده است. مخصوصا اینکه صبحانه را در حالت سکوت و عجله ای که این روزها معمول خانواده هاست نمی خورند. هر لقمه را همراه با گفت و گویی دو طرفه، در دهان می گذارند. باید حرف های شان شیرین باشد چون امواج مهربانانه و صمیمیت را در صورت و حرکات شان حس می کنی. فکر می کنم از آنهایی هستند که حضورشان به اطرافیان روحیه ی مثبت می دهد.

حالا می فهمم چرا همیشه سرسبزی درخت های آن حیاط به من احساس فرح بخشی می دهد. چرا که درخت هایی هستند که با عشق و مهربانی آبیاری می شوند و هر روز از نگاه شاد و سبکبال ساکنان خانه انرژی می گیرند. وقتی بالاخره از جلوی پنجره دور شدم در حالی که هنوز منظره ی آن ایوان با قالیچه و سینی صبحانه در جلوی چشمانم بود فکر کردم حتما این خانواده هم مثل بقیه، کم و بیش مشکلات خاص خودشان را دارند ولی یاد گرفته اند یا شاید هم خودشان را عادت داده اند که از حداقل امکانات زندگی شان تا حد ممکن لذت ببرند و شاد باشند.

تاریخ و محل چاپ: 13 خرداد ماه سال 1382 در صفحه ی " اجتماع " روزنامه ی یاس نو