پشت چهره ها
گفت و گو با مردم کوچه و خیابانپشت چهره ها
گفت و گو با مردم کوچه و خیاباندرباره من
مهوش کیان ارثی هستم متولد سال 1332 در شهر آبادان. لیسانم را در رشتۀ روزنامه نگاری از دانشکدۀ علوم ارتباطات اجتماعی ( 1351 تا 1355 ) که در آن زمان دانشکده ای مستقل بود و فوق لیسانسم را در رشتۀ ارتباطات اجتماعی با گرایش وسایل ارتباط جمعی از امریکا ( 1358 تا 1360 ) گرفته ام.
ده سال ( 1363 تا 1373 ) در مجلۀ زن روز از نشریات مؤسسۀ کیهان در زمینۀ وضعیت زنان در خانواده و اجتماع گزارش تهیه می کردم.
در سال 1376 که تصمیم گرفتم دوباره با مطبوعات کار کنم " گفت و گو " با مردمی که برای گذران زندگی، هر کدام ، در سطح شهر به کاری مشغولند، نظرم را به خود جلب کرد.
چاپ گفت و گوهایم از سال 1377 در روزنامه هایی که با آنها به توافق می رسیدم، شروع شد.
وبلاگ را با گفت و گوهای قدیمی شروع می کنم. بعد گفت و گوهای جدید را هم بین آنها خواهم گذاشت. تا با هم ببینیم خلقیات، تجربه ها و آمال و آرزوها در این فاصلۀ زمانی تا امروز تغییری کرده اند یا نه ؟ و چه تغییری ؟
چرا با مردم کوچه و خیابان حرف می زنم؟
زمانی که تصمیم گرفتم با مردم کوچه و خیابان گفت و گو کنم هدفم این بود که در پس سؤال و جواب از کاری که به آن مشغولند؛ از گذشته شان بگویند. از تجربه ای که در زندگی پشت سر گذاشته اند. می خواستم بفهمم چه طور زندگی می کنند. اصلا چه تصوری از زندگی دارند. آمال و آرزوهاشان چیست؟
خیلی ساده می خواستم بدانم در پشت چهره هایی که هر روز بیرون از خانه هامان می بینیم و بی اعتنا از کنار هم می گذریم چه خبر است؟ با خودم فکر می کردم شاید اگر ما بیشتر وبیشتر با زندگی ، فکرها، ویژگی های شخصیتی، اخلاق و رفتار همدیگر به کمک واسطه ای غیرمستقیم مثلا مطبوعات که حوزۀ حرفه ای من است، آشنا شویم می توانیم وقتی به هر دلیل در مقابل هم قرار می گیریم کمی با آرامش و متانت به هم برخورد کنیم، سریع هیجان زده نشویم و صدای مان فریاد نشود و سر هم آوار نشویم.
ادامه...
یادداشت خانم بنی اعتماد در بارۀ کتاب " پسر دیرآموز من "
بعد از چاپ کتاب " پسر دیرآموز من "، که خاطرات من در مورد فعالیت هایی است که باعث پیشرفت پسرم شده است - گاهی نه همیشه – کارت معرفی وبلاگم را هم داخل کتاب می گذاشتم ( هنوز هم گاهی می گذارم) و موقع دادن کتاب خنده کنان می گفتم که برای اولین بار در طول زندگیم از موقعیت پویا برای تبلیغ کارهای حرفه ای ام سؤاستفاده! می کنم.
اما اینجا می خواهم برعکس قبل، از فضای حرفه ای ام در این وبلاگ برای معرفی و تبلیغ کتابم سؤاستفاده! کنم. مطلبی که پیش روی شماست یادداشت خانم بنی اعتماد در مورد کتاب من است که در صفحۀ اول روزنامۀ شرق در سوم دی ماه به چاپ رسیده است.
وقتی مشکل تبدیل به فرصت می شود
کتاب پسر دیرآموز من نوشتۀ مهوش کیان ارثی روزنامه نگار، تجربیات ارزشمند یک مادر تحصیل کرده در برخورد با شرایط متفاوت فرزند خود است. نویسنده در قالب مرور خاطرات دوران رشد پسر خود، در حیطۀ خاطره گویی محدود نمی ماند و به واسطۀ نگاه آگاهانه اش، به زبانی روان و قابل درک برای هر مادر و پدری که در شرایط مشابه او قرار دارند، مواجهۀ خود با شرایط پیچیدۀ پیش رویش را در قالب انتقال تجربه بازگو می کند.
کتاب پسر دیرآموز من سند با ارزشی از یک تجربۀ عینی و تلاشی سی و چند ساله است که کمبودها و نداشته های آموزشی و پرورشی را برای این طیف از بچه های جامعه به روشنی پیش رو می گذارد و نشان می دهد که اگر ارادۀ جدی برای توجه به نیازهای کودکان درگیر با مشکلات خاص وجود داشته باشد، می توان با راهکارهایی در جهت توانمند سازی، از تبدیل شدن آنها به جمعیت رانده شده و منزوی جلوگیری کرد.
شخصا با خواندن کتاب پسر دیرآموز من یقین آوردم که ارزش این کتاب محدود به طیف مخاطب خاص خود نیست.
از سال های دور به دلیل دوستی با مهوش و پیروز کلانتری همکار فیلم سازم، و نزدیکی سن بچه هایمان پویا و باران، دورادور در جریان تلاش آن دو به عنوان پدر و مادری آگاه و متوجه نسبت به پرورش پویا بوده ام. شرایط دشوار آنها برای پیدا کردن راه حل هایی خاص برای پرورش پویا را درک می کنم، ولی از آنجا که در طول همۀ این سال ها ذره ای گلایه و خستگی و شکایت از هیچ یک از آنها ندیدم و نشنیدم، با خواندن این کتاب از خودم و خودمان شرم کردم. از نق نق هایی که مدام در موقعیت هایی به مراتب کم اهمیت تر، و از سر شکایت از بداقبالی و کم شانسی ورد زبان مان است، و از اینکه در رویارویی با کوچک ترین وضعیتی که روال به ظاهر طبیعی زندگی مان را به هم می ریزد، تعادل مان را از دست می دهیم و راه خود و روال زندگی مان را گم می کنیم.
مهوش در این کتاب به تجربه هایی اشاره می کند که شخصا در مقاطعی شاهدش بوده ام و دیده ام که در رویارویی با یک سیستم آموزشی ناکارآمد که هیچ جایگاه آموزشی و پرورشی برای افراد متفاوت ندارد، چطور او و پیروز با تلاشی طاقت فرسا برای پیدا کردن راه حل های خاص، توانستند شرایطی حداقلی برای توانمندسازی پویا و دیگر بچه هایی که مشکل مشترک داشتند فراهم کنند. آنها در کنار خانواده های هم موقعیت خود، دو انجمن خاص بچه های دیرآموز تاسیس کردند و حل مسائل خود را به مشارکت گذاشتند.
کتاب پسر دیرآموز من جدا از تجربیات و خاطرات یک مادر در بارۀ پسر دیرآموز خود، درسی الهام بخش از درک یک زن آگاه نسبت به شرایط زندگی شخصی و اجتماعی اش است که حالا در کنار پویای سی و چهار ساله اش به کاری بزرگ دست زده است. او با انتشار این کتاب تمام انرژی و تمرکز خود را بر آگاهی بخشی و انتقال تجربه به دیگر مادران گذاشته است. هدف ارزشمند مهوش کیان ارثی را مصداق کامل گفتۀ توران میرهادی عزیز می دانم: مصیبت های بزرگ را باید به کارهای بزرگ تبدیل کرد.
او معتقد است با برقراری ارتباط با دیگر مادرانی که مشکل مشترک با او را دارند می تواند اندوخته ها و تجارب علمی و عملی اش را با آنها به گفت و گو بگذارد و از این راه، خود انرژی تازه و مضاعفی برای ادامۀ راهش به دست بیاورد. این انرژی ستایش آمیز داوطلبانه باید توسط سازمان ها و ارگان های مرتبط با جمعیت کودکان دیرآموز، و نیز دانشگاه ها و بخصوص سازمان بهزیستی مورد اقبال و استفاده قرار گیرد و از آنها انتظار می رود مسیر انتقال تجارب این مادر و خوانده شدن هر چه بیشتر این کتاب را باز کنند. مهوش داوطلب است که در هر جای کشور که نیاز به کسب تجربه های او هست حضور پیدا کند. چنین امکان و ارتباطی، که برای یک تشکیلات اداری می تواند مستلزم هزینه و برنامه ریزی زمان بر باشد، با کار حداقلی در اختیار گذاشتن یک سالن و خبررسانی مطلوب برای انتقال این تجربه عملی است.
بی شک این حرکت مهوش کیان ارثی و همراهی پیروز کلانتری با او، در راه فراهم کردن زندگی بهتر برای پویای نازنین، با ارزش ترین اثر خلق شده از این دو دوست فرهیخته به عنوان روزنامه نگار و فیلم ساز است.
کتاب " پسر دیرآموز من " تألیف مهوش کیان ارثی در انتشارات دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی منتشر شده است.