سفر اول به امریکا

مثل جارو برقی برای بادام ها

شهر چیکو که من در دانشگاه آن درس می خواندم شهر کوچکی در شمال ایالت کالیفرنیا بود. شهری با خاکی حاصلخیز که در اطرافش پر از باغ های درخت بادام بود. وقتی در اطراف شهر پیاده روی می کردیم و از کنار این باغ ها رد می شدیم می دیدیم که بادام های رسیده زمین را مثل فرشی پوشانده اند.

کنجکاوی امان نمی داد! مجبورمان کرد از افرادی که در باغ ها بودند بپرسیم چرا بادام ها را این طور رها کرده اند. می گفتند:" مزد کارگر بالاست. صرف نمی کند برای چیدن بادام ها کارگر بگیریم. باید دستگاهی بیاریم که این بادام ها را مثل جارو برقی از زمین جمع کند. "

حاصلخیزی خاک شهر به حدی بود که وقتی تابستان در داخل شهر پیاده به این طرف و آن طرف می رفتیم در کوچه ها درخت هایی می دیدیم که میوه های رسیده و آبدار به شاخه های آنها می درخشیدند. آلو و هلو بیشتر از همه در خاطرم مانده است. ما با احتیاط زیاد که شاخه ای نشکند از خودمان پذیرایی مفصلی می کردیم. و خیال مان هم راحت بود چون درخت ها در کوچه و کنار خیابان ها بودند و اگر ما خودمان را مهمان نمی کردیم میوه ها به شاخه های درخت می خشکیدند.  

با اینکه در پیاده روی های مان درختان میوه ی شهر را دیده بودیم ولی ظاهرا هنوز متوجه تمام درخت های میوه نشده بودیم. یک روز در بین خوردن صبحانه یا ناهار، درست یادم نمانده کدام، از پنجره ی آپارتمان (که آن را با یکی از دانشجویان ایرانی خوابگاه اجاره کرده بودیم و میز غذاخوریش کنار یک پنجره ی بزرگ مشرف به فضای بیرون بود ) دیدیم دو جوان در خیابان زیر درختی ایستاده اند و هی خم می شوند و از روی زمین چیزی برمی دارند می خورند و دوباره خم می شوند برمی دارند و می خورند! همین طور از پشت میز نگاه شان می کردیم تا اینکه بعد از مدتی از آنجا رفتند. تا آنها از درخت دور شدند بی اختیار به هم نگاه کردیم و زدیم زیر خنده و بلافاصله از خانه بیرون رفتیم به طرف آن درخت جذاب تا ببینیم آن دو جوان چه می خوردند. تا به درخت رسیدیم گردویی از یک شاخه کنده شد و به زمین جلوی پای ما افتاد. به محض اینکه گردو با شتاب به زمین افتاد از وسط نصف شد و با مغز سفیدش به ما خیره شد!!

تازه آن روز بود که فهمیدیم گردو هم از جمله محصولات خاک حاصلخیز این شهر کوچک است.