خاطرات سفری

شگفت انگیز است این سازه ی آبی شوشتر!

فروردین ماه سال 1395 به شهر شوشتر رفتیم در استان خوزستان.

روزی که رفتیم تا سازه ی آبی شوشتر را ببینیم من هیچ تصوری از این سازه در ذهنم نداشتم. ولی وقتی بلیت گرفتیم و وارد شدیم حتی با همون نگاه اول شکوه و عظمتِ بناها، آب خروشان و شاداب، آبشارهای جورواجور در چپ و راست وتپه های دور و ور در چشم و روح مان نشست. زیبایی چیزی که می دیدم برای من باور کردنی نبود. افسون شده گاهی در یک نقطه میخکوبِ تماشای حاصلِ دست عجاب انگیز گذشتگان بودم و بعد به خودم فشار میاوردم که حرکت کنم تا از نزدیک تر همه جای این سازه های آبی را ببینم. سازه هایی که انرژی زیادی در خود انباشته داشتن. انرژی ای که به سادگی و راحتی به جسم و جان بیننده ی علاقه مند وارد می شد. و من، غرق در لذت تماشای این شگفتی به هوش و ذکاوتِ سازندگانش آفرین ها گفتم. و چه حسِ خوبی بود. حسی غرورآمیز که بعد از گذر زمانی طولانیِ طولانی از دیدن بناهای ساخت دست پیشنیان کشورت این چنین لذت ببری.

آفتاب که غروب کرد و نورافکن ها روشن شد تو گویی سازه های جدیدی می دیدی که تا اون ساعت ندیده بودی! نورافکن های رنگارنگ که خیلی مهندسی شده در بالا و پایین و گوشه و کنار سازه نصب شده بودن گونه ی دیگری از  زیبایی این  سازه ی دلفریب را پیش چشم مان گذاشت. به هیچ وجه دلم نمی خواست از اون فضای رؤیاگون جدا بشم. در اون سفر یک هفته ای یادم نیست چند بار ( روز وشب ) به دیدن سازه رفتیم. ولی هر بار به سختی خودم رو راضی می کردم که از اون سازه ی باشکوه دل بکنم.

در مورد این سازه ی آبی نوشته شده: " سیستم آبی تاریخی شوشتر که به نام سازه های آبی تاریخی شوشتر نیز نامیده می شود مجموعه ای به هم پیوسته از 13 اثر تاریخی شامل پل ها، بندها، آسیاب ها، آبشارها، کانال های دست کند و تونل های عظیم هدایت آب است. این 13 اثر به صورت یک سیستم واحد هیدرولیکی در ارتباط با یکدیگر کار می کنند و در دوران هخامنشیان تا ساسانیان جهت بهره گیری بیشتر از آب ساخته شده اند. در سفرنامه ی مادام ژان دیولافوآ، باستان شناس نامدار فرانسوی از این محوطه به عنوان بزرگ ترین مجموعه ی صنعتی پیش از انقلاب صنعتی یاد شده است. این 13 اثر تاریخی که در فاصله ی کمی از یکدیگر در محدوده ی شهر شوشتر واقع شده اند با احراز معیارهای 1، 2 و 5 به عنوان سیستم آبی تاریخی شوشتر به صورت یکجا به عنوان دهمین اثر ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو با شماره ی 1315 به ثبت رسیده اند." 

خاطرات سفری

 قدم به قدم چادر بود و مسافر

هفته ی دوم تعطیلات نوروز سال 1392 به بوشهر رفتیم. برای قدم زدن در ساحل دریا باید از خیابون و پیاده روی کنارش می گذشتیم تا به ساحل شنی برسیم. پیاده رو قدم به قدم با چادرهای برافراشته ی مسافران پر شده بود. در عین شلوغی نظم و ترتیبی هم به چشم می خورد. چادرها همه یک اندازه بودن ولی رنگارنگ. ( از اون چادرهایی که در اون سال ها و سال های اخیر در سفرها زیاد می دیدیم و می بینیم. در کنار رودخونه ها و فضای سبز و میدون های وسط شهرها. ) حتی فاصله ی بین چادرها هم حساب شده و تقریبا به اندازه ی هم بود. به اندازه ای که پیاده ها بتونن با صف یک نفره از بین چادرها رد بشن. غلغله ای بود. یادمون رفت از اهالی شهر یا کارمندان هتل بپرسیم هر نوروز همین طور است یا اون سال شلوغ شده.

فضای سبزی پارک مانند با عرضی شاید پنج شش متر به موازات خیابون اصلی شهر که به ساحل می رسید ساخته بودن. در این فضای سبزِ مستطیل شکل تمام امکانات رفاهی برای مسافران تأمین شده بود. سکویی با چندین شیر آب و روشویی های جداگانه برای ظرف شستن و البته شستن دست و رو. پایه های سیمانی با چندین پریز برق برای شارژ کردن گوشی های همراه. مکانی استوانه ای شکل با دیوارهایی به طول دو متر که سرپوش نداشت برای پخت و پز مسافران. تدارکاتی فراهم شده بوسیله ی شهرداری برای رفاه حال مسافران این شهر ساحلی.

مسافرانی که دیرتر به شهر رسیده بودن چون ظرفیت چادری پیاده رو نزدیک به ساحل پر شده بود در پیاده رو بین این فضای سبز و خیابون، چادرهای شان را مستقر کرده بودن. عده ای از مسافران که لابد اهل خوابیدن در فضای کوچیک زیر چادر نبودن ماشین های خود را به فاصله ای دلخواه موازی هم پارک کرده بودن تا روی زمین بین دو ماشین زیراندازی بیندازن و با پهن کردن وسایل خواب شان در اون هوای مطبوع بهاری به خوابی خوش فروبرن! صد البته سقفی هم برای در امان بودن از باران و آفتاب بالای سرشان زده بودن.