پشت چهره ها
گفت و گو با مردم کوچه و خیابانپشت چهره ها
گفت و گو با مردم کوچه و خیاباندرباره من
مهوش کیان ارثی هستم متولد سال 1332 در شهر آبادان. لیسانم را در رشتۀ روزنامه نگاری از دانشکدۀ علوم ارتباطات اجتماعی ( 1351 تا 1355 ) که در آن زمان دانشکده ای مستقل بود و فوق لیسانسم را در رشتۀ ارتباطات اجتماعی با گرایش وسایل ارتباط جمعی از امریکا ( 1358 تا 1360 ) گرفته ام.
ده سال ( 1363 تا 1373 ) در مجلۀ زن روز از نشریات مؤسسۀ کیهان در زمینۀ وضعیت زنان در خانواده و اجتماع گزارش تهیه می کردم.
در سال 1376 که تصمیم گرفتم دوباره با مطبوعات کار کنم " گفت و گو " با مردمی که برای گذران زندگی، هر کدام ، در سطح شهر به کاری مشغولند، نظرم را به خود جلب کرد.
چاپ گفت و گوهایم از سال 1377 در روزنامه هایی که با آنها به توافق می رسیدم، شروع شد.
وبلاگ را با گفت و گوهای قدیمی شروع می کنم. بعد گفت و گوهای جدید را هم بین آنها خواهم گذاشت. تا با هم ببینیم خلقیات، تجربه ها و آمال و آرزوها در این فاصلۀ زمانی تا امروز تغییری کرده اند یا نه ؟ و چه تغییری ؟
چرا با مردم کوچه و خیابان حرف می زنم؟
زمانی که تصمیم گرفتم با مردم کوچه و خیابان گفت و گو کنم هدفم این بود که در پس سؤال و جواب از کاری که به آن مشغولند؛ از گذشته شان بگویند. از تجربه ای که در زندگی پشت سر گذاشته اند. می خواستم بفهمم چه طور زندگی می کنند. اصلا چه تصوری از زندگی دارند. آمال و آرزوهاشان چیست؟
خیلی ساده می خواستم بدانم در پشت چهره هایی که هر روز بیرون از خانه هامان می بینیم و بی اعتنا از کنار هم می گذریم چه خبر است؟ با خودم فکر می کردم شاید اگر ما بیشتر وبیشتر با زندگی ، فکرها، ویژگی های شخصیتی، اخلاق و رفتار همدیگر به کمک واسطه ای غیرمستقیم مثلا مطبوعات که حوزۀ حرفه ای من است، آشنا شویم می توانیم وقتی به هر دلیل در مقابل هم قرار می گیریم کمی با آرامش و متانت به هم برخورد کنیم، سریع هیجان زده نشویم و صدای مان فریاد نشود و سر هم آوار نشویم.
ادامه...
سفر اول به امریکا
شهرگردی در آمریکا
اگر خواننده ی خاطرات سفر اولم به آمریکا باشید می دانید که ما ( من و هم اتاقیم ) خیلی سخت و فشرده درس می خواندیم. برای جبران این خستگی ها زمانی که در آن آپارتمان کوچکی که بعد از بیرون آمدن از خوابگاه دانشگاه اجاره کرده بودیم زندگی می کردیم راهی به ذهن مان رسید.
تصمیم گرفتیم در روزهای هفته با تمرکز بیشتر و اتلاف وقت کمتر به کارهای دانشگاه برسیم تا بتوانیم یک روز از دو روز تعطیلی آخر هفته را از شهرمان بزنیم بیرون. از نقشه، شهرهای کوچکی را که در اطراف شهرمان بودند مشخص کردیم که هر آخر هفته به دیدن یکی از آنها برویم.
این دو کلمه ی " آخر هفته " من را یاد سال اول تحصیلم در آمریکا انداخت که تا سر می چرخاندم دوباره آخر هفته می رسید و استادان با گفتن جمله ی معروف و کلیشه ای شان که " آخر هفته ی خوبی داشته باشید " خداحافظی می کردند و از کلاس بیرون می رفتند. آن روزها برای من مثل برق و باد می گذشت. انگار این آخر هفته به آن آخر هفته دوخته می شد!
برگردم به سفرهای یک روزه.
در آن سفرهای یک روزه ( یک روز کامل هم که نبود از صبح تا نزدیک غروب ) به ما خیلی خوش می گذشت. اول اینکه از آپارتمان و شهرمان دور می شدیم. به شهرهای کوچک جمع و جوری می رفتیم که همگی شان طبیعت زیبایی داشتند. ماشین را جایی پارک می کردیم و در کوچه ها و خیابان ها قدم می زدیم. برای ما ساعت های آرامش بخشی بود. چرا که می دانستیم تا وقتی در آن شهر هستیم وظیفه ی درس خواندن نداریم ...
این را هم بنویسم که همین شیوه ی شهرگردی را ما در ایران هم ادامه داده ایم. اگر خاطرات سفرهای خانوادگی ما را در ایران در وبلاگم خوانده باشید می دانید که ما در سفرهای مان به یک شهر می رویم جا برای ماندن می گیریم و بعد روزها از آن شهر به دیدن شهرهای اطرافش می رویم.
در شهرگردی آمریکا وقتی خسته می شدیم قهوه ای می خوردیم و باز با قدم زدن یا با ماشین محله های مختلف شهر را می گشتیم. وقت ناهار یا غذایی را که با خودمان برده بودیم در جایی خوش آب و هوا می خوردیم یا در شهر جایی را برای ناهار خوردن انتخاب می کردیم. باز کمی در شهر و اطرافش پرسه می زدیم و عصر برمی گشتیم.
پیش دوستان مان چنان با لذت از این شهرگردی ها تعریف می کردیم که همه مشتاقانه می گفتند:" دفعه ی دیگه که خواستین برین ما را هم خبر کنین. "
ولی یادم نیست چرا این " دفعه ی دیگه " هیچ وقت اتفاق نیفتاد. همیشه خودمان دو تایی بودیم در این سفرهای شهرگردی.
